vrijdag 4 november 2016

Zaterdag 20 augustus - Laatste volle dag :-(

Vandaag was alweer de laatste volle dag in Amerika.. Een wens van Brigitte was om met de auto door de Starbucks drive thru te gaan (^-^). Die wens kwam vandaag uit, we reden met onze rode Ford Focus naar de dichtbijzijnste Starbucks en daar gingen we! Een frappucino rijker reden we de drive thru weer uit: missie geslaagd :-).

Hierna besloot Brigitte dat ze ook wel heel graag een Frosty bij Wendy's wilde halen, dus de motor ging weer aan en bij Wendy's gingen we wederom de drive thru door. Mark nam een chocolade Frosty en Brigitte en vanille Frosty, yummy! 

Eenmaal terug op de country club gingen we met Brigitte's tante naar het zwembad en genoten daar een paar uur van het lekkere weer en het dobberen op het water.

Na het zwemmen maakten we ons klaar om naar het centrum van Riverside te gaan. Brigitte's tante geeft als vrijwilliger rondleidingen door het Mission Inn hotel; een erg mooi en luxe hotel. Brigitte zou er wel willen slapen!



Wat informatie over het hotel:

De Mission Inn is een historisch monument en hotel in het centrum van Riverside. Het hotel, dat een volledig stratenblok beslaat, telt vier restaurants, een welnesscentrum en 239 kamers, waaronder negen presidentiële suites. Het hotel huisvest ook het Mission Inn Museum over het culturele erfgoed van het hotel. Sinds 1977 is het bouwwerk erkend als National Historic Landmark. Daarnaast erkennen ook de staat Californië en de stad Riverside het hotel als een monument. 

Alhoewel het bouwwerk eigenschappen van verschillende bouwstijlen combineert, wordt de Mission algemeen beschouwd als het grootste Amerikaanse bouwwerk in de Mission Revival-stijl. Andere stijlen die het eclectische ontwerp beïnvloed hebben, zijn Spaanse gotiek, Spaans-koloniale stijl, Spanish Colonial Revival, Moorish Revival, neorenaissance en Mediterranean Revival-architectuur. Die wildgroei aan stijlen kwam er doordat Frank Miller, die in 1902 het hotel van zijn vader Columbus Miller overnam, obsessief bleef bijbouwen tot zijn dood in 1935. Daardoor is het bouwwerk nu bijzonder complex ingericht, vergelijkbaar met het Winchester Mystery House. De Mission Inn heeft smalle doorgangen en zuilengangen, een klokkentoren, een vijf verdiepingen-tellende rotunda, patio's, kasteeltorens, minaretten, enzovoort.
































Na de rondleiding kwamen we buiten langs Casey's cupcakes, de cupcake winkel van de dochter van de eigenaresse. Het beeld wat je krijgt als je denkt aan een jonge, rijke vrouw klopt helemaal: blond, slank en "het perfecte leven en gezin". 


Brigitte's oom en tante hadden gevraagd of we mee wilden naar een optreden van een U2-Tribute band. Dat leek ons wel gezellig dus reden we verder naar de venue. Dit bestond uit een bargedeelte en een restaurant, we gingen eerst uit eten wat ons een beetje tegenviel. Haast "on-Amerikaans", we moesten erg lang wachten ondanks dat het helemaal niet druk was, en we kregen pas een refill toen we er om vroegen. Het eten smaakte verder wel goed.

Na de maaltijd begaven we ons naar het bargedeelte en namen een drankje terwijl we op de band wachtte. Een van de bandleden was blijkbaar een Nederlander, helaas was hij druk in gesprek met iemand aan de bar dus we kregen hem niet te spreken. Het duurde maar en het duurde maar tot de band eindelijk begon (de Nederlander bleef maar praten en praten..!). Nu zijn we niet echt uitzonderlijk grote U2 fans en we hadden de volgende dag een vermoeiende reis voor de boeg dus we zijn niet tot het einde gebleven. 

's Avonds pakten we ons koffers in (het paste allemaal net!) en keken nog wat tv. 

De volgende dag namen we afscheid van de katten, Brigitte's familie en het mooie California weer. De country radio ging voor de laatste keer aan en er werd nog een laatste Icee gehaald bij het tankstation. Het inleveren van de huurauto ging zonder problemen en het inchecken ook. 


De vlucht met KLM viel Brigitte voor het eerst in haar leven tegen. Onze wat oudere stewardess deed voor ons gevoel erg neerbuigend tegen ons toen ze Brigitte's eten kwam brengen. Brigitte herkende niet gelijk de letters (die aangeven wat voor maaltijd je hebt, bv. vegetarisch) op de maaltijd en toen zei ze iets in de trant van: 'Je weet toch wel wat je besteld hebt?!'. Ook had Brigitte een leeg doosje bij haar eten terwijl de rest een doosje met crackers en kaas kreeg. En werd Brigitte door de betreffende stewardess ook nog eens overgeslagen met het drinken uitdelen..... We hadden extra geld betaald voor een plek met meer beenruimte, de plek bij het raam was nog vrij. Fijn dachten we! Maar op het laatste moment mocht een man hier plaatsnemen :/. Het was een vader die zijn familie achterliet om op onze rij te zitten, terwijl hij niet eens betaald had voor extra beenruimte. Hij liep de hele tijd weg van zijn plek, en in de nacht bewoog hij de hele tijd. Erg irritant.. 

Een andere stewardess die met de landing tegenover ons zat vroeg waar de man gebleven was die naast ons zat. Toen we zeiden dat hij weer naar zijn familie was en dat hij de hele nacht onrustig was geweest was ze verbaasd en bood ze haar excuses aan voor de andere stewardess welk het had goedgekeurd. Al met al viel de terugvlucht met KLM ons erg tegen. 

Terug op Schiphol namen we de trein naar Vleuten waar twee heel blije poezen ons opwachtte. :)



Dit betekent het einde van ons reisverslag! We hopen dat jullie genoten hebben van onze verhalen! Liefs Brigitte en Mark