Zaterdag 20 augustus - Laatste volle dag :-(

Vandaag was alweer de laatste volle dag in Amerika.. Een wens van Brigitte was om met de auto door de Starbucks drive thru te gaan (^-^). Die wens kwam vandaag uit, we reden met onze rode Ford Focus naar de dichtbijzijnste Starbucks en daar gingen we! Een frappucino rijker reden we de drive thru weer uit: missie geslaagd :-).

Hierna besloot Brigitte dat ze ook wel heel graag een Frosty bij Wendy's wilde halen, dus de motor ging weer aan en bij Wendy's gingen we wederom de drive thru door. Mark nam een chocolade Frosty en Brigitte en vanille Frosty, yummy! 

Eenmaal terug op de country club gingen we met Brigitte's tante naar het zwembad en genoten daar een paar uur van het lekkere weer en het dobberen op het water.

Na het zwemmen maakten we ons klaar om naar het centrum van Riverside te gaan. Brigitte's tante geeft als vrijwilliger rondleidingen door het Mission Inn hotel; een erg mooi en luxe hotel. Brigitte zou er wel willen slapen!

Wat informatie over het hotel:

De Mission Inn is een historisch monument en hotel in het centrum van Riverside. Het hotel, dat een volledig stratenblok beslaat, telt vier restaurants, een welnesscentrum en 239 kamers, waaronder negen presidentiële suites. Het hotel huisvest ook het Mission Inn Museum over het culturele erfgoed van het hotel. Sinds 1977 is het bouwwerk erkend als National Historic Landmark. Daarnaast erkennen ook de staat Californië en de stad Riverside het hotel als een monument. 

Alhoewel het bouwwerk eigenschappen van verschillende bouwstijlen combineert, wordt de Mission algemeen beschouwd als het grootste Amerikaanse bouwwerk in de Mission Revival-stijl. Andere stijlen die het eclectische ontwerp beïnvloed hebben, zijn Spaanse gotiek, Spaans-koloniale stijl, Spanish Colonial Revival, Moorish Revival, neorenaissance en Mediterranean Revival-architectuur. Die wildgroei aan stijlen kwam er doordat Frank Miller, die in 1902 het hotel van zijn vader Columbus Miller overnam, obsessief bleef bijbouwen tot zijn dood in 1935. Daardoor is het bouwwerk nu bijzonder complex ingericht, vergelijkbaar met het Winchester Mystery House. De Mission Inn heeft smalle doorgangen en zuilengangen, een klokkentoren, een vijf verdiepingen-tellende rotunda, patio's, kasteeltorens, minaretten, enzovoort.

Na de rondleiding kwamen we buiten langs Casey's cupcakes, de cupcake winkel van de dochter van de eigenaresse. Het beeld wat je krijgt als je denkt aan een jonge, rijke vrouw klopt helemaal: blond, slank en "het perfecte leven en gezin". 

Brigitte's oom en tante hadden gevraagd of we mee wilden naar een optreden van een U2-Tribute band. Dat leek ons wel gezellig dus reden we verder naar de venue. Dit bestond uit een bargedeelte en een restaurant, we gingen eerst uit eten wat ons een beetje tegenviel. Haast "on-Amerikaans", we moesten erg lang wachten ondanks dat het helemaal niet druk was, en we kregen pas een refill toen we er om vroegen. Het eten smaakte verder wel goed.

Na de maaltijd begaven we ons naar het bargedeelte en namen een drankje terwijl we op de band wachtte. Een van de bandleden was blijkbaar een Nederlander, helaas was hij druk in gesprek met iemand aan de bar dus we kregen hem niet te spreken. Het duurde maar en het duurde maar tot de band eindelijk begon (de Nederlander bleef maar praten en praten..!). Nu zijn we niet echt uitzonderlijk grote U2 fans en we hadden de volgende dag een vermoeiende reis voor de boeg dus we zijn niet tot het einde gebleven. 

's Avonds pakten we ons koffers in (het paste allemaal net!) en keken nog wat tv. 

De volgende dag namen we afscheid van de katten, Brigitte's familie en het mooie California weer. De country radio ging voor de laatste keer aan en er werd nog een laatste Icee gehaald bij het tankstation. Het inleveren van de huurauto ging zonder problemen en het inchecken ook. 

De vlucht met KLM viel Brigitte voor het eerst in haar leven tegen. Onze wat oudere stewardess deed voor ons gevoel erg neerbuigend tegen ons toen ze Brigitte's eten kwam brengen. Brigitte herkende niet gelijk de letters (die aangeven wat voor maaltijd je hebt, bv. vegetarisch) op de maaltijd en toen zei ze iets in de trant van: 'Je weet toch wel wat je besteld hebt?!'. Ook had Brigitte een leeg doosje bij haar eten terwijl de rest een doosje met crackers en kaas kreeg. En werd Brigitte door de betreffende stewardess ook nog eens overgeslagen met het drinken uitdelen..... We hadden extra geld betaald voor een plek met meer beenruimte, de plek bij het raam was nog vrij. Fijn dachten we! Maar op het laatste moment mocht een man hier plaatsnemen :/. Het was een vader die zijn familie achterliet om op onze rij te zitten, terwijl hij niet eens betaald had voor extra beenruimte. Hij liep de hele tijd weg van zijn plek, en in de nacht bewoog hij de hele tijd. Erg irritant.. 

Een andere stewardess die met de landing tegenover ons zat vroeg waar de man gebleven was die naast ons zat. Toen we zeiden dat hij weer naar zijn familie was en dat hij de hele nacht onrustig was geweest was ze verbaasd en bood ze haar excuses aan voor de andere stewardess welk het had goedgekeurd. Al met al viel de terugvlucht met KLM ons erg tegen. 

Terug op Schiphol namen we de trein naar Vleuten waar twee heel blije poezen ons opwachtte. :)

Dit betekent het einde van ons reisverslag! We hopen dat jullie genoten hebben van onze verhalen! Liefs Brigitte en Mark

Vrijdag 19 augustus - Hollywood en de Griffith observatory

Na een goed vullend ontbijt bij mijn tante gingen we op ons gemak naar Hollywood in LA. We wilden graag het Hollywood museum bezoeken omdat ze daar de originele set van Silence of the Lambs en props uit de film tentoonstellen. Brigitte is een grote fan van alles wat met het personage Dr. Lecter te maken heeft dus ze wilde dit niet missen. 

We betaalden twintig dollar om op een parkinglot te mogen staan (op de terugweg zagen we een parkinglot waar ze maar acht euro vroegen) en liepen naar Hollywood boulevard. Het was inmiddels lunchtijd dus zochten we op google naar vegetarische/veganistische restaurants. We kwamen uit bij Vegan House. Dit beviel ons erg goed, ze hadden een lunch deal voor soep en een maaltijd dus kwa prijs viel het reuze mee. Als hoofd koos Brigitte voor "orange chicken", iets wat ze vroeger in Amerika erg graag at maar nu "moet" missen nu ze geen vlees meer eet. Het smaakte naar the real deal, yummy! Mark nam bij zijn eten een smoothie en Brigitte koos voor een fresh young coconut. 

Foto van internet (orange chicken)

Na de lunch bezochten we het Hollywood museum. We begonnen in "the dungeon of doom" waar we door de prison corridor van Silence of the Lambs liepen en de vele horror props bekeken.

Het Hollywood museum ligt in het historische Max Factor gebouw.

The building that houses today’s Hollywood Museum at 1660 North Highland at Hollywood Boulevard in Hollywood was originally purchased by Max Factor, legendary make-up artist to the stars, in 1928, just moments before the Great Depression. It was not until 1935 that it was finally opened. 

Through Max Factor this became much more than an elegant building. For the first time in history movie stars, women of high society and working women were all able to go to a public place for their make-up without the stigma of being called “hussies.”

Hollywood’s ‘make up king’, Max Factor, was considered the father of modern “make-up”. Born in Poland, Max Factor became the beautician/make-up artist to Russia’s Czar Nicholas II and his family. After immigrating with his family to the United States in 1908, he fulfilled the American Dream. Through his innovative ideas, and hard work, Factor built a cosmetic empire. From Hollywood royalty to housewives of America, Max Factor’s stylistic genius changed our vision of beauty. He created silver screen gods and goddesses, as well as a new look for women. Visit Factor’s world famous makeup rooms (now authentically restored at the Hollywood Museum), learn about the history of theatrical and ‘street’ make up. See where Marilyn Monroe became a blonde and Lucille Ball got her famous red hair, as well as photographs and interviews with celebrities and make-up industry experts who offer their opinions, and discuss Max Factor’s influence in the make-up industry.

Een andere tentoonstelling in het museum ging over Marilyn Monroe en er waren ook overal kostuums van tv en films te bekijken.

Na een paar uur hadden we het wel gezien en liepen naar Hollywood boulevard. We bezochten souvernirshops op zoek naar een leuk aandenken, helaas hadden de meeste winkels alleen prullaria en geen leuk beeldje voor onze collectie. Ondertussen hielden we onze blik op de grond kijkend naar de vele sterren op de vloer. Van tevoren hadden we wat adressen opgezocht van onze favoriete personen. Ook bezochten we kort het TCL Chinese theater, waar diverse beroemdheden hun hand- en voetafdrukken alsmede een persoonlijke boodschap in het natte cement hebben achtergelaten.

 Om onze lekkere trek te stillen namen we een ijsje bij Coldstone creamery. Voor ons beiden de eerste keer. We hadden er geen spijt van, wat een heerlijk decadent ijsje!

Na het ijsje namen we de auto richting het Griffith-observatorium. Dit is een sterrenwacht op de berg Hollywood in Griffith Park. Ook "dit gebouw" komt in GTAV voor als the Galileo Observatory. Je kunt zowel langs de weg omhoog als op de parkeerplaats boven parkeren. De parkeerplekken boven zijn beperkt en vaak snel voor. Brigitte had echter geen zin om de berg op te lopen dus besloten we toch helemaal naar boven te rijden. We moesten even geduldig wachten maar uiteindelijk ging er iemand weg en stonden we op een topplek. :D #lieverluidanmoe

Na ons bezoek aan het observatorium genoten we van het uitzicht op the Hollywood sign en het mooie uitzicht op de skyline van LA.

We reden richting Beverly hills en vergaapten ons aan de mooie grote huizen die daar te vinden zijn. Helaas hebben we geen celeb gespot ;-) 

We probeerden nog een parkeerplek in de buurt van Rodeo Drive te vinden om te eten, maar dit was onmogelijk. Dus reden we terug naar Riverside om bij Hooters te eten! Mark zag het totaal niet zitten, hij vond het een beetje vreemd om daar te gaan eten. Maar Brigitte hield vol en dus gingen we toch. Helaas hebben ze niet veel vegetarische gerechten en stond de airco op standje noordpool, het was erg koud binnen zonder vest.. Het eten was verder prima, Brigitte vond haar quesadillas erg lekker.